|
1. قرآن کريم 2. آقاحسيني، حسين و زهرا آقازينالي (1387) «مقايسة تحليلي کنايه و آيروني در ادبيات فارسي و انگليسي». کاوش‌نامة زبان و ادبيات فارسي. شمارة 17: 95-127. 3. اردلاني، شمس‌الحاجيه (1395) «جلوه‌هاي آيروني در شعر حافظ». پژوهشنامة نقدادبي و بلاغت. دورة پنجم. شمارة 1: 171-188. 4. استعلامي، محمد (1372) مثنوي. چاپ دوم. تهران: زوار. 5. بهره‌مند، زهرا (1365) «آيروني و تفاوت آن با طنز و صنايع بلاغي مشابه». فصلنامة زبان و ادب پارسي. شمارة 45: 10-36. 6. بهزادي، حسين (1383) طنزپردازان ايران از آغاز تا پايان دوره قاجار. تهران: داستان. 7. پزشکزاد، ايرج (1382) طنز فاخر سعدي. تهران: شهاب ثاقب. 8. جوادي، حسن (1384) تاريخ طنز در ادبيات فارسي¬. تهران¬: کاروان. 9. حلبي، علي‌اصغر (1364) مقدمه‌اي بر طنز و شوخ‌طبعي در ايران¬. تهران¬: پيک. 10. داد، سيما (1392) فرهنگ اصطلاحات ادبي¬. چاپ دوم. تهران: مرواريد. 11. صادقي، جمال و ميمنت ميرصادقي (1387) واژه‌نامة هنر داستان‌نويسي. چاپ دوم. تهران: مهناز. 12. غلامحسين‌زاده، غلامحسين و زهرا لرستاني (1390¬) «آيروني در مقالات شمس». مجلة¬ مطالعات عرفاني. شمارة 9: 69-98. 13. صفايی، علی (1392) «نگاهی به جلوه‌های آيرونی در انديشه و اشعار پروين اعتصامی». نشرية سابق دانشکدة ادبيات دانشگاه تبريز. شمارة مسلسل 228: 61-98. 14. فتوحي رودمعجني، محمود (1386) بلاغت تصوير. تهران: سخن. 15. ــــــــ (1391) سبک‌شناسي، نظريه‌ها، رويکردها و روش‌ها. تهران: سخن. 16. فولادي¬، عليرضا (1386)¬ طنز در زبان عرفان. تهران: فراگفت. 17. مشرف، مريم (1385) شيوه‌نامة نقد ادبي. تهران: سخن. 18. مکاريک، ايرناريما (1383) دانشنامة نظريه‌هاي ادبي معاصر. ترجمة مهران مهاجر و محمد نبوي. تهران: آگه. 19. موکه، داگلاس کالين ( 1389) آيروني. ترجمة حسين افشار¬. تهران: مرکز. 20. نيکلسون، رينولد الين (1383) مثنوي معنوي. چاپ هفتم. تهران: پژوهش.
|
صاحب امتیاز و ناشر
