دانشگاه خوارزمی ، letafatkaramir@yahoo.com
چکیده: (820 مشاهده)
چکیده
ﻣﻘﺪﻣﻪ: آموزش مکانسیم عصبی درد و تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی توانایی امیدوارکننده‌ای را در بررسی‌های قبلی برای بهبود درد، ناتوانی و کینزیوفوبیا در کمردرد مزمن نشان داده‌اند. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی ترکیب آموزش مکانسیم عصبی درد و تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی با تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی به تنهایی در بیماران دارای کمردرد مزمن بود.
ﻣﻮاد و روش ﻫﺎ: در این مطالعه پنجاه و چهار بیمار دارای کمردرد مزمن(گروه آموزش مکانسیم عصبی درد همراه با تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی = 27 نفر و گروه تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی = 27 نفر) در این مطالعه شرکت کردند. درد(مقیاس بصری درد)، ناتوانی(شاخص اوسوستری)، فهرست حساسیت مرکزی و ترس از حرکت(مقیاس تامپا) همه بیماران در ابتدا و هشت هفته پس از مداخلات ارزیابی شد. از آنالیز واریانس با اندازههای تکراری و مدل های آمیخته خطی با تصحیح بونفرونی، برای بررسی تفاوتهای بین گروهی استفاده شد.
یﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ: اثر متقابل گروه × زمان برای درد(008/0P=)، حساسیت مرکزی(002/0P=) و ترس از حرکت(001/0>P) در گروه آموزش مکانسیم عصبی درد همراه با تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی نسبت به گروه تمرینات کنترل حرکتی پس از هشت هفته یافت شد. اثرات اصلی زمان برای درد ناتوانی و ترس از حرکت پس از مداخلات مشاهده شد(001/0>P). هیچ اثر متقابل زمان × گروه برای ناتوانی(50/0P=) یافت نشد.
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی: یافته‌های این مطالعه از اضافه کردن آموزش مکانسیم عصبی درد به عنوان یک مکمل موثر بالینی به تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی در بیماران کمردرد مزمن حمایت می‌کند.
ﻣﻘﺪﻣﻪ: آموزش مکانسیم عصبی درد و تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی توانایی امیدوارکننده‌ای را در بررسی‌های قبلی برای بهبود درد، ناتوانی و کینزیوفوبیا در کمردرد مزمن نشان داده‌اند. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی ترکیب آموزش مکانسیم عصبی درد و تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی با تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی به تنهایی در بیماران دارای کمردرد مزمن بود.
ﻣﻮاد و روش ﻫﺎ: در این مطالعه پنجاه و چهار بیمار دارای کمردرد مزمن(گروه آموزش مکانسیم عصبی درد همراه با تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی = 27 نفر و گروه تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی = 27 نفر) در این مطالعه شرکت کردند. درد(مقیاس بصری درد)، ناتوانی(شاخص اوسوستری)، فهرست حساسیت مرکزی و ترس از حرکت(مقیاس تامپا) همه بیماران در ابتدا و هشت هفته پس از مداخلات ارزیابی شد. از آنالیز واریانس با اندازههای تکراری و مدل های آمیخته خطی با تصحیح بونفرونی، برای بررسی تفاوتهای بین گروهی استفاده شد.
یﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ: اثر متقابل گروه × زمان برای درد(008/0P=)، حساسیت مرکزی(002/0P=) و ترس از حرکت(001/0>P) در گروه آموزش مکانسیم عصبی درد همراه با تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی نسبت به گروه تمرینات کنترل حرکتی پس از هشت هفته یافت شد. اثرات اصلی زمان برای درد ناتوانی و ترس از حرکت پس از مداخلات مشاهده شد(001/0>P). هیچ اثر متقابل زمان × گروه برای ناتوانی(50/0P=) یافت نشد.
ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی: یافته‌های این مطالعه از اضافه کردن آموزش مکانسیم عصبی درد به عنوان یک مکمل موثر بالینی به تمرینات کنترل حرکتی هدفمند شناختی در بیماران کمردرد مزمن حمایت می‌کند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
