شیناسپلینت دردی شایع در بین دوندگان است که در ناحیۀ قدامی ساق پا بروز میکند. این تحقیق بررسی فعالیت الکتریکی عضلات ساق پا در ورزشکاران سالم و مبتلا به شیناسپلینت است. از بین دانشجویان رشتۀ تربیت بدنی، 15 نفر سالم (قد: 97/5± 20/ 176 سانتیمتر و وزن: 47/10 46/75 کیلوگرم) و 15 نفر مبتلا به شیناسپلینت (قد: 18/6 2/176سانتیمتر و وزن: 187/9 66/67 کیلوگرم) با دامنۀ سنی 18تا 25 سال در این تحقیق مشارکت کردند. فعالیت الکتریکی عضلات ساق پا در هر دو گروه و از سه عضلۀ درشتنی قدامی، دوقلو داخلی و دوقلو خارجی ثبت شد. 27 ویژگی (18 ویژگی در حوزۀ زمان و 9 ویژگی در حوزۀ فرکانس) برای هریک از سیگنالهای الکترومایوگرام استخراج شد. در این مطالعۀ از روش تحلیل مؤلفههای اصلی موسوم به روش پیسیای برای پیداکردن تفاوت در فعالیت الکتریکی سه عضلۀ مورد نظر در بین ورزشکاران سالم و مبتلا به شیناسپلینت استفاده شد. نتایج نشان دادند که میتوان با استفاده از سیگنالهای الکترومایوگرام و روش پیسیای، حد آستانهای تعریف کرد و با استفاده از این مقدار افراد سالم و بیمار را از هم تفکیک کرد؛ زیرا مشاهده شد تفاوت معناداری بین عضلههای افراد سالم و بیمار وجود دارد و استفاده از روش پیسیای، برای شناسایی این تفاوتها مؤثر و پذیرفتنی است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |