|
۱. آسانا، جاماسب جی (۱۳۷۱). متون پهلوی. گزارش از سعید عریان. تهران: کتابخانۀ جمهوری اسلامی ایران. ۲. آموزگار، ژاله؛ تفضلی، احمد (۱۳۷۵). زبان پهلوی؛ ادبیات و دستور آن. چاپ دوم. تهران: معین. ۳. بندهش ایرانی (بی‌تا). براساس نسخۀ TD۱ تهمورس دینشاه. تهران: بنیاد فرهنگ ایران. ۴. بهار، مهرداد (۱۳۷۶). پژوهشی در اساطیر ایران. چاپ دوم. تهران: آگه. ۵. بیرونی، ابوریحان (۱۳۸۷). التفهیم لاوائل صناعه التنجیم. به‌كوشش جلال‌الدین همایی. چاپ پنجم. تهران: هما. ۶. تارویردی‌زاده، نسرین؛ منشی‌زاده، مجتبی؛ شهیدی، علی (۱۳۹۸). مقایسة ارقام و سیستم شمارش قوم‌های کهن ایرانی با دیگر اقوام. دستاوردهای نوین در مطالعات علوم انسانی. سال دوم. شمارۀ ۲۱: ۱۳۴- ۱۴۸. ۷. جعفری مته‌کلائی (آریا بزرگمهر)، مهدی؛ گشتاسب، فرزانه (۱۳۹۶). معرفی دستگاه عددنویسی پهلوی و رهیافتی مؤثر به حساب اعداد پهلوی. زبان‌شناخت. سال هشتم. شمارۀ ۲: ۲۷-۵۳. ۸. جعفری نائینی، علیرضا (۱۳۹۹). اعداد و ارقام. دانشنامۀ ایران. ۲۵۹۰۹۱https://www.cgie.org.ir/fa/article/ ۹. جنیدی، فریدون (۱۳۶۰). نامۀ پهلوانی. تهران: بنیاد نیشابور. ۱۰. حاسب طبری، محمدبن ایوب (۱۳۴۹). مفتاح المعاملات. به‌کوشش محمدامین ریاحی. تهران: بنیاد فرهنگ ایران. ۱۱. حسینی شکرایی، احترام‌السادات (۱۳۹۰). بررسی نقش اعداد از باستان تاکنون. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی. ۱۲. دهخدا، علی‌اکبر (۱۳۷۷). لغت‌نامه. تهران: دانشگاه تهران. ۱۳. دانتزيگ، توبياس (١٣٦١). عدد، زبان علم. ترجمۀ عباس گرمان. تهران: شرکت سهامي کتاب‌هاي جيبي. ۱۴. رضایی باغ‌بیدی، حسن و همکاران (۱۳۹۱). خط و نظام‌های نوشتاری در جهان اسلام. تهران: کتاب مرجع. ۱۵. شفیعی سرارودی، مهرنوش؛ حسن‌نسب، مهسا (۱۳۹۷). تجلی عدد چهار در نقوش سفالینه‌های پیش از تاریخ در ایران. نگره. دورۀ سیزدهم. شمارۀ ۴۵: ۵۲-۷۱. ۱۶. شوالیه، ژان ژاک؛ گربران، آلن (۱۳۸۲). فرهنگ نمادها. ترجمۀ سودابه فضایلی. تهران: جیحون. ۱۷. شیمل، آنه‌ماری (۱۳۸۸). راز اعداد. ترجمۀ فاطمه توفیق. چاپ ششم. قم: دانشگاه ادیان و مذاهب. ۱۸. فردوسی، ابوالقاسم (۱۳۶۶). شاهنامه. به‌کوشش جلال خالقی مطلق. نیویورک: بنیاد میراث پارسی. ۱۹. فروغی، محمدعلی (۱۳۴۴). سیر حکمت در اروپا. تهران: زوار. ۲۰. کارنامۀ اردشیر بابکان (۱۳۸۲). به‌کوشش بهرام فره‌وشی. چاپ سوم. تهران: دانشگاه تهران. ۲۱. لوي، توني (١٣٧٣). منشأ اعداد. ترجمۀ سيامک کاظمي. پيام يونسکو. شمارة ٢٨٢: ۵-۹. ۲۲. معین، محمد (۱۳۸۶). فرهنگ معین. چاپ سوم. تهران: زرین. ۲۳. ملاصدرا، صدرالدین شیرازی (۲۰۰۲). الحكمه المتعاليه في الأسفار العقليه الأربعه. بیروت: دار احیاء التراث العربیه. ۲۴. نامور فرگی، مجتبی؛ ابراهیمی، شیما (۱۳۹۱). بررسی چگونگی پیدایش و تغییر اعداد در زبان فارسی از دیدگاه زبان‌‌شناسی. مجموعه مقالات دانشگاه علامه طباطبایی. شمارة ۲۸۱: ۸۲۶- ۸۳۶. ۲۵. نیبرگ، هنریک ساموئل (۱۳۸۹). دستورنامۀ پهلوی. تهران: اساطیر. ۲۶. نیلوفری، فرهاد (۱۳۸۹). آموزش خط و زبان پهلوی. نشر الکترونیک تک‌بوک: www.takbook.com. ۲۷. هومن، محمود (۱۳۴۸). تاریخ فلسفه از آغاز تا نخستین آکادمی. چاپ دوم. تهران: کتابخانۀ طهوری. ۲۸. هونکه، زیگرید (۱۳۶۱). فرهنگ اسلام در اروپا. ترجمۀ مرتضی رهبانی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی. ۲۹. هینلز، جان (۱۳۷۳). شناخت اساطیر ایران. ترجمۀ ژالۀ آموزگار و احمد تفضلی. چاپ سوم. تهران: نشر آویشن و نشر چشمه. 30. Allen, James Peter (2010). "Numbers". Middle Egyptian: An Introduction to the Language and Culture of Hieroglyphs. Cambridge University Press. [ DOI:10.1017/CBO9780511845055] 31. Boyer, Carl Benjamin (1991). A History of Mathematics. Wiley international edition. 32. Encyclopædia (Britannica Online) (2006). Leonardo Pisano: "Contributions to number theory". Retrieved 18 September 2006. 33. Marcos, Juan- Jose (2014). A Unicode Font for Linguistics and Ancient Languages. http://guindo.pntic.mec.es/jmag0042/alphabet.html. 34. Tylor, Edward Burnett )1871(. Primitive Culture: Researches into the Development of Mythology, Philosophy, Religion, Art, and Custom. Vol. I. London: Murray.
|
صاحب امتیاز و ناشر
