|
۱. ابن‌خلكان، أحمدبن‌محمدبن‌أبي‌بكر (د.ت.) وفيات الأعيان و أنباء أبناء الزمان. تحقيق إحسان عباس، بيروت: دارصادر. ۲. ابوطالب المكي، محمدبن‌علي‌بن‌عطيه (۱۹۹۷) قوت‌القلوب فی معاملة المحبوب و وصف طريق المريد إلی مقام التوحيد. تحقيق عيون السّود. بيروت: دارالكتب العلمية. ۳. الحنفي، عبدالمنعم (۲۰۰۳) الموسوعة الصوفية. القاهره: مكتبة مدبولي. ۴. الخطيب البغدادي، ابوبكر احمدبن‌علي (۲۰۰۴) تاريخ بغداد. دراسة و تحقيق مصطفي عبدالقادر عطا. بيروت: دارالكتب العلميه. ۵. الذهبي، محمدبن‌احمدبن‌عثمان‌بن‌احمدبن‌عثمان (۲۰۰۳) تاريخ الاسلام و وفيات المشاهير و الاعلام. حققه و ضبطه و علق عليه بشار عواد معروف. بيروت: دارالغرب الاسلامي. 6. ــــــــ (2004) سير أعلام النبلاء. دراسة و تحقيق مصطفي عبدالقادر عطا. بيروت: دارالكتب العلميه. ۷. زرين‌کوب، عبدالحسين (۱۳۶۳) جست‌وجو در تصوف ايران. تهران: اميرکبير. ۸. سراج طوسي، ابونصر (۱۳۸۸) اللمع في التصوف. ترجمة مهدي محبتي. تهران: اساطير. ۹. سمعاني، شهاب‌الدين ابوالقاسم احمد (۱۳۶۸) روح‌الارواح في شرح اسماء الملك الفتاح. تصحيح نجيب مايل هروي. تهران: علمي و فرهنگي. ۱۰. فتوحي، محمود (۱۳۸۹) «از كلام متمكن تا كلام مغلوب، بازشناسي دو گونه نوشتار در نثر صوفيه». نقد ادبي. سال سوم. شمارة ۱۰: ۳۵-۶۲. ۱۱. قشيري، ابوالقاسم (۱۳۷۴) ترجمة رسالة قشيريه. به‌کوشش بديع‌الزمان فروزانفر. تهران: علمي و فرهنگي. ۱۲. لاکلاو، ارنستو و شانتال موفه (۱۳۹۳) هژموني و استراتژي سوسياليستي؛ به‌سوي سياست و دموکراتيک راديکال. ترجمة محمد رضايي. تهران: ثالث. ۱۳. مقدمي، محمدتقي (۱۳۹۰) «نظرية تحليل گفتمان لاکلاو و موف و نقد آن». معرفت فرهنگي و اجتماعي، سال دوم. شمارة ۲: ۹۱-۱۲۴. ۱۴. نفيسي، سعيد (۱۳۸۵) سرچشمة تصوف در ايران. تهران: اساطير. ۱۵. هجويري، علي‌بن‌عثمان (۱۳۸۴) کشف‌المحجوب. تصحيح محمود عابدي. تهران: سروش. ۱۶. يورگنسن، ماريان و لوئيز فيليپس (۱۳۸۹) نظريه و روش در تحليل گفتمان. ترجمة هادي جليلي. تهران: ني. ۱۷. يونگ، كارل گوستاو (۱۳۹۵) روان¬شناسي و دين. ترجمة فؤاد روحاني. تهران: علمي و فرهنگي.
|
صاحب امتیاز و ناشر
