|
۱. اسکولز، رابرت (۱۳۸۳) درآمدي بر ساختارگرايي و ادبيات. ترجمة فرزانه طاهري. تهران: آگه. ۲. اکو، امبرتو (۱۳۸۷) نشانه‌شناسي. ترجمة پيروز ايزدي. تهران: ثالث. ۳. پهلوان‌نژاد، محمدرضا و نصرت ناصري مشهدي (۱۳۸۷) «تحليل متن نامه¬اي از تاريخ بيهقي با رويکرد معني¬شناسي کاربردي». مجلة دانشکدة ادبيات و علوم انساني دانشگاه خوارزمي. سال شانزدهم. شمارة ۶۲: ۳۷-۵۸. ۴. چندلر، دانيل (۱۳۸۷) مباني نشانه‌شناسي. ترجمة مهدي پارسا. تهران: سورة مهر. ۵. خلعتبري، اللهيار و بهنام پاشنا (۱۳۸۶) «بررسي جايگاه دين در انديشة سياسي شاهنامه». نشرية مسکويه. دانشگاه آزاد ري. شمارة ۶: ۶۳-۸۰. ۶. سجودي، فرزان (۱۳۸۷) نشانه‌شناسي کاربردي. تهران: علم. ۷. شعيري، حميدرضا (۱۳۸۵) تجزيه و تحليل نشانه‌ـ معناشناسي. تهران: سمت. ۸. ــــــــ و ترانه وفايي (۱۳۸۸) راهي به نشانه‌ـ معناشناسي سيال با بررسي موردي ققنوس نيما. تهران: علمي و فرهنگي. ۹. ــــــــ و دينا آريانا (۱۳۹۰) «چگونگي تداوم معنا در چهل نامة کوتاه به همسرم از نادر ابراهيمي». نقد ادبي. سال چهارم. شمارة ۱۴: ۱۶۱-۱۸۵. 10. ــــــــ (1391) مباني معناشناسي نوين. تهران: سمت. ۱۱. صفوي، کوروش (۱۳۸۳) درآمدي بر معني‌شناسي کاربردي. تهران: سورة مهر. ۱۲. فاضلي، محمد (۱۳۸۳) «گفتمان و تحليل انتقادي گفتمان». پژوهش¬نامة علوم انساني و اجتماعي. سال چهارم. شمارة ۱۴: ۸۱-۱۰۷. ۱۳. فاضلي، مهبود و معصومه شيرين‌علي¬زاده کلور (۱۳۹۴) «بررسي نظام عاطفي گفتمان در شعر سفر‌به‌خير شفيعي‌کدکني با رويکرد نشانه‌ـ معناشناسي». جستارهاي زباني. شمارة ۱: ۲۰۵-۲۲۸. ۱۴. گرمس، آلژير داس ژولين (۱۳۸۹) نقصان معنا. ترجمه و شرح حميدرضا شعيري. تهران: علم. ۱۵. مسکويه رازي، ابوعلي (۱۳۶۹) تجارب الامم. ترجمة ابوالقاسم امامي. جلد ۱. تهران: سروش. ۱۶. نصرالـله منشي، ابوالمعالي (۱۳۶۲) کليله و دمنه. تصحيح و توضيح مجتبي مينوي. تهران: اميرکبير. ۱۷. يارمحمدي، لطف‌الـله (۱۳۸۵) گفتمان‌شناسي رايج و انتقادي. تهران: هرمس. ۱۸. يوهانسن، يورگن دينس و سوند اريک لارسن (۱۳۸۸) نشانه¬شناسي چيست. ترجمة سيدعلي ميرعمادي. تهران: ورجاوند. 19. Gee, J. P. (1999) An Introduction to Discourse Analysis: theory and method. New York, NY: Routledge. 20. Jaworski, A., & Coupland, N. (1999) The Discourse Reader. London: Routledge.
|
صاحب امتیاز و ناشر
