|
1. اسکولز، رابرت (1383) درآمدي بر ساختارگرايي و ادبيات. ترجمة فرزانه طاهري. تهران: آگه. 2. اکو، امبرتو (1387) نشانه‌شناسي. ترجمة پيروز ايزدي. تهران: ثالث. 3. پهلوان‌نژاد، محمدرضا و نصرت ناصري مشهدي (1387) «تحليل متن نامه¬اي از تاريخ بيهقي با رويکرد معني¬شناسي کاربردي». مجلة دانشکدة ادبيات و علوم انساني دانشگاه خوارزمي. سال شانزدهم. شمارة 62: 37-58. 4. چندلر، دانيل (1387) مباني نشانه‌شناسي. ترجمة مهدي پارسا. تهران: سورة مهر. 5. خلعتبري، اللهيار و بهنام پاشنا (1386) «بررسي جايگاه دين در انديشة سياسي شاهنامه». نشرية مسکويه. دانشگاه آزاد ري. شمارة 6: 63-80. 6. سجودي، فرزان (1387) نشانه‌شناسي کاربردي. تهران: علم. 7. شعيري، حميدرضا (1385) تجزيه و تحليل نشانه‌ـ معناشناسي. تهران: سمت. 8. ــــــــ و ترانه وفايي (1388) راهي به نشانه‌ـ معناشناسي سيال با بررسي موردي ققنوس نيما. تهران: علمي و فرهنگي. 9. ــــــــ و دينا آريانا (1390) «چگونگي تداوم معنا در چهل نامة کوتاه به همسرم از نادر ابراهيمي». نقد ادبي. سال چهارم. شمارة 14: 161-185. 10. ــــــــ (1391) مباني معناشناسي نوين. تهران: سمت. 11. صفوي، کوروش (1383) درآمدي بر معني‌شناسي کاربردي. تهران: سورة مهر. 12. فاضلي، محمد (1383) «گفتمان و تحليل انتقادي گفتمان». پژوهش¬نامة علوم انساني و اجتماعي. سال چهارم. شمارة 14: 81-107. 13. فاضلي، مهبود و معصومه شيرين‌علي¬زاده کلور (1394) «بررسي نظام عاطفي گفتمان در شعر سفر‌به‌خير شفيعي‌کدکني با رويکرد نشانه‌ـ معناشناسي». جستارهاي زباني. شمارة 1: 205-228. 14. گرمس، آلژير داس ژولين (1389) نقصان معنا. ترجمه و شرح حميدرضا شعيري. تهران: علم. 15. مسکويه رازي، ابوعلي (1369) تجارب الامم. ترجمة ابوالقاسم امامي. جلد 1. تهران: سروش. 16. نصرالـله منشي، ابوالمعالي (1362) کليله و دمنه. تصحيح و توضيح مجتبي مينوي. تهران: اميرکبير. 17. يارمحمدي، لطف‌الـله (1385) گفتمان‌شناسي رايج و انتقادي. تهران: هرمس. 18. يوهانسن، يورگن دينس و سوند اريک لارسن (1388) نشانه¬شناسي چيست. ترجمة سيدعلي ميرعمادي. تهران: ورجاوند. 19. Gee, J. P. (1999) An Introduction to Discourse Analysis: theory and method. New York, NY: Routledge. 20. Jaworski, A., & Coupland, N. (1999) The Discourse Reader. London: Routledge.
|
صاحب امتیاز و ناشر
