به طور کلی کارآفرینی روستایی در ایران با چالشهای عمیق و برنامهریزی نشدهای روبروست که یکی از عمدهترین این چالشها پدیدهای است که در این مقاله از آن به نوسازی فرهنگی تعبیر میشود. نوسازی نظریه و اصطلاحی ریشه‌دار و باسابقه مفهومی عظیم در ادبیات توسعه است که ابعاد مختلف سیاسی و اقتصادی و روانی دارد. یکی از ترکیبات مضاف آن نوسازی فرهنگی است که ناظر به در هم شکستن و از نو ساختن بنیادهای فرهنگی مستقر کنونی یک جامعه و نشاندن مجموعه دیگری از ارزشهای فرهنگی به جای آن‌هاست. این مقاله مدعی است که نوسازی فرهنگی خواسته و یا ناخواسته در روستاهای ایران به وقوع پیوسته و هدف آن بررسی تأثیر آن بر شکست سیاستهای کارآفرینی روستایی در ایران است. سؤال اصلی مقاله این است که نوسازی فرهنگی روستا و شکست سیاستهای کارآفرینی روستایی در ایران چه رابطه‌ای با هم دارند؟ روش این مقاله پیمایشی – توصیفی است. جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز برای ادبیات نظری نوسازی بـا اسـتفاده از روش اسنادی و برای بخش میدانی از روش پیمایشی استفاده شد. جامعه‌ی آماری این مقاله روستائیان استان ایلام هستند. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 365 نفر از جمعیت روستانشین استان ایلام تعیین شد. این تعداد پرسشنامه بین سه نسل تقسیم و پاسخگویان به طریق نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. فرضیه مقاله این است که به نظر میرسد بین نوسازی فرهنگی و سیاستهای کارآفرینی روستایی رابطه معنا داری وجود دارد. نتایج این مقاله نشان می‌دهد که عواملی مانند عملکرد رسانه‌ها، نظام آموزشی، نظام اقتصادی و سیستم بوروکراسی کشور باعث تغییر سبک زندگی، انتظارات، نوع معیشت و فرهنگ اقتصادی و حتی تربیت اقتصادی و نیز وابستگی و عدم استقلال شهر از روستا و نهایتا شکست سیاستهای کارآفرینی روستایی در ایران شده است.
