در مباحث جدید توسعه پایدار، تأکید عمده بر توسعه انسانی است که این مهم جز از راه سیاستگذاریهای مبتنی بر مباحث مربوط به تخصیص کارآمدتر منابع که خود از مباحث عمده عدالت اجتماعی است، امکانپذیر نیست. از جمله سیاست‌های دولت در تحقق این امر، طرح هدفمندی یارانهها است. با توجه به اینکه مبنای این طرح، حمایت از اقشار آسیبپذیر و بهبود کیفیت زندگی آنها است، مطالعه حاضر به سنجش اثربخشی یارانهها بر کیفیت زندگی روستاییان بعد از اجرای مرحله اول طرح هدفمندی یارانهها پرداخته است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی و طرح تحقیق شبه پانل است. واحد تحلیل ۲۴۵ خانوار روستایی در روستاهای بخش احمدآباد شهرستان مشهد است. کیفیت زندگی خانوارهای روستایی در سه بعد اقتصادی، اجتماعی و کالبدی- محیطی به کمک ۱۸ مؤلفه و ۶۲ متغیر در دو مقطع زمانی قبل و بعد از مرحله اول طرح هدفمندی در طیف لیکرت مورد بررسی قرار گرفت. روایی پرسشنامه به وسیله تحلیل عاملی تأییدی(۰۵/۰ Sig. ≤ ، ۸۷/۰ = (Kaiser-Meyer تأیید گردید و پایایی آن به وسیله آلفای کرونباخ ۸۷/۰ مطلوب تشخیص داده شد. نتایج نشان داد که میانگین کیفیت زندگی خانوارهای روستایی در بعد اجتماعی از ۱۷/۳ به ۶۹/۲ و در بعد اقتصادی از ۷۹/۲ به ۴۵/۲ و در بعد محیطی کالبدی از ۰۶/۳ به ۸۴/۲ و در سازه کیفیت زندگی از ۳ به ۵۴/۲ در پایان مرحله اول طرح هدفمندی یارانهها کاهش یافته است. در واقع طرح هدفمندی یارانهها نتوانسته است در بهبود کیفیت زندگی خانوارهای روستایی مؤثر باشد. اگر چه میانگین کیفیت زندگی در ابعاد مورد بررسی قبل از طرح هدفمندی پائینتر از حد متوسط ارزیابی بوده است، اما پس از اجرای طرح هدفمندی، میانگین کیفیت زندگی و ابعاد آن نسبت به قبل از اجرای طرح هدفمندی کاهش داشته است.
