رقابت پذیری منطقه ای برای اولین بار پس از رشد پارادایم جهانی شدن توسط مایکل پورتر مطرح شد. رقابتپذیری با تاکید بر فاکتورهای اقتصادی، اجتماعی، نهادی و منابع طبیعی سعی در تقویت بعد اقتصادی دارد. در واقع این رویکرد، موجب افزایش بهرهوری و افزایش نرخ اشتغال در منطقه خواهد شد و از این طریق سرمایههای بیشتری به منطقه تزریق خواهد شد. همزمان با افزایش سرمایه و بالا رفتن درآمد عمومی، کیفیت زندگی نیز بهبود خواهد یافت. در این مسیر سرمایهی انسانی افزایش یافته و کارآفرینی و نوآوری منطقه تقویت خواهد شد و در نهایت، تداوم این چرخه موجب پویایی و پایداری توسعه در منطقه میگردد. با اینکه، شهرستان رودبار از مزیتی نسبی تولید عمده زیتونبرخوردار است، به نظر میرسد عوامل پیشران اقتصادی در این منطقه ضعیف بوده و شهرستان از سطح رقابتپذیری بالایی برخوردار نیست. از این رو تحقیق حاضر تلاشی است که با مطالعه چهارچوب سیستم منطقهای، علاوه بر شناسایی عوامل تاثیرگذار در رقابتپذیری، با برآورد میزان اثرگذاری آنها، سمت و سوی راهبردهای توسعهی منطقهی رودبار را مشخص میکند. در این راستا پس از شناسایی شاخصهای رقابتپذیری از مطالعات پیشین، به تدوین و تکمیل 384 پرسشنامه که با روش کوکران نمونهبرداری شده بود، مطالعهی میدانی خود را آغاز نمود. سپس با استفاده از آزمون آماری کالموگروف- اسمیرنوف به بررسی توزیع دادهها پرداخته است. پس از مشخص شدن چولگی در توزیع دادهها با استفاده از آزمون KMO همبستگی جزیی بین شاخصها بررسی شد. سپس با کمک نرمافزار PLS بار عاملی هر شاخص محاسبه شده است. در این مسیر، ابعاد پنچگانهی رقابتپذیری، به ترتیب الویت اثرگذاری در مدل نهایی: بعد نهادی با بار عاملی 694/0، بعد اجتماعی با بار عاملی 691/0، منابع اولیه با بارعاملی 550/0، اقتصاد با بارعاملی 510/0و در نهایت زیرساخت با بار عاملی 365/0 به دست آمده است.
