وجود قدمت کشاورزی در ایران و ریشهدار بودن مضامین و محتوای سنتی آن توجه به علم ترویج، بکارگیری صحیح دستاوردهای نوین علمی و اشاعه نوآوریهای فنی را ضزوری و لازم می نماید تا جایی که نیل به توسعه پایدار کشاورزی مستلزم آموزش بهره برداران، ظرفیت سازی و ایجاد تغییر در بینش و مهارت افراد است. از همینرو نقش بیبدیل کیفیت و ارایه خدمات ترویجی در توسعه کشاورزی و توانمندسازی روستاییان موجب گردید تا پژوهش حاضر با هدف رتبهبندی استانهای کشور در ارائه خدمات آموزشی- ترویجی کشاورزی در مقطع زمانی 1390 با استفاده از منابع اسنادی و بهره گیری از 15 مؤلفه آمارنامه جهاد کشاورزی و بهرهجویی از مدل تاپسیس فازی، با رویکردی توصیفی- تحلیلی انجام پذیرد. نتایج ارزیابی میزان توسعه استانهای کشور در ارایه خدمات آموزشی- ترویجی کشاورزی حاکی از آن است که توزیع ناموزون خدمات، شکاف عمیقی بین استانهای کشور ایجاد نموده است. به طوری که تنها 4 استان فارس، آذربایجانغربی، خوزستان و مازندران در ارائه خدمات ترویجی کشاورزی توسعه یافته اند و سایر استانها در وضعیتی متوسط تا محروم قرار دارد که در این میان استانهای هرمزگان، قم، خراسانشمالی و خراسان جنوبی در زمره محرومترین مناطق قرار گرفته است. بر همین اساس ارزیابی عملکرد نظام ترویج کشاورزی در استانهای کشور، لزوم احداث، نوسازی، تجهیز و تقویت مراکز ترویجی در استانهای محروم و بازنگری در نحوه ارایه خدمات به روستاییان را بیش از پیش آشکار میسازد.
