پژوهش حاضر، به منظور بررسی رابطهی بین مؤلفههای ایمانمذهبی و شکرگزاری با شدت علائم اختلالات روانی انجام شد.. شرکتکنندگان شامل 300 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بودند که به روش نمونهگیری تصادفی خوشهای مرحلهای انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامههای شکرگزاری اسلامی ـ ایرانی، ایمان مذهبی و فهرست 90 سوالی نشانههای روانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روشهای آمار توصیفی و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافتهها نشانگر ارتباط تقریباً همه خرده مقیاسهای ایمان مذهبی و شکرگزاری با نمره کلی شدت اختلال های روانی بود. ایمانِ مذهبی و شکرگزاری گستردهترین تأثیر را به ترتیب بر حساسیت بین فردی و افسردگی داشتند. در بین مؤلفههای مختلف شکرگزاری، مؤلفه شکرگزاری درونی قویترین پیش بینیکننده منفی شدت اختلال های روانی بود و در بین مؤلفههای ایمانمذهبی، توان پیشبینی دو مؤلفه خیرخواهی و هدفمندی و خویشتنداری از سایر مؤلفههای ایمانمذهبی بیشتر بود. میتوان گفت ایمانمذهبی و شکرگزاری به عنوان عاملهای عمومی محافظتکننده میتوانند در کاهش علائم هر نوع اختلالی مؤثر باشند و اگر دینداری موجب رشد شکرگزاری درونی، خیرخواهی، هدفمندی و خویشتنداری شود، میتوان آن را یک عامل پیشگیریکننده در برابر اختلالهای روانی در نظر گرفت.
