محسن احمدی طهور سلطانی، مهران فرهادی، ولی‌الله رمضانی، ایرج صفایی راد،
دوره 4، شماره 2 - ( 12-1389 )
چکیده
هدف این پژوهش بررسی مشخصات روانسنجی مقیاس امیدواری بزرگسالان سیمپسون (1999) در میان نمونه‌ای از دانشجویان ایرانی بود. به همین منظور نمونه‌ای 457 نفری از دانشجویان دانشگاه های همدان به روش تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب و پرسشنامه‌های امیدواری اسنایدر، شادکامی آکسفورد، سرسختی روانی، ناامیدی بک، و بهزیستی روانشناختی ریف به همرا مقیاس امیدواری سیمپسون (با اندکی تغییر) روی آنها اجرا شد. ضرایب آلفای کرونباخ (95/0)، دونیمه کردن (84/0)، اعتبار همگرا (با مقیاس های سرسختی، 36/0، شادکامی، 58/0، و بهزیستی روانشناختی، 43/0) اعتبار واگرا (ناامیدی بک، 18/0-)، اعتبار ملاکی (امیدواری اسنایدر، 37/0) به دست آمد که همگی در سطح 01/0p< معنی دار بودند. تحلیل عاملی تأییدی مرتبه دوم نشان داد پنج عامل مذکور به خوبی بر روی یک عامل اصلی بار می‌شوند و مدل شش عاملی به خوبی با داده‌ها برازش داشت (91/0AGFI=،. RMSEA=0/047،NFI=0/98). نتایج به تفصیل در ادامه مقاله ارائه می‌شود
مسیب یارمحمدی واصل، فرهاد جوکار، مهران فرهادی، محمدرضا ذوقی پایدار،
دوره 14، شماره 2 - ( دوره چهاردهم، شماره دوم، تابستان 1399 )
چکیده
بیماری سرطان موجب تغییرات متعدد در کیفیت زندگی بیماران می‌گردد و تشخیص مؤلفه‌های اثرگذار در این متغیر می‌تواند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی بیماران داشته باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین رابطۀ ساختاری خودشناسیِ انسجامی و ادراک رنج با کیفیت زندگی بیماران سرطانی بود. این پژوهش از نوع همبستگی، و با جامعۀ پژوهشِ شامل کلیۀ بیماران سرطانی مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر کرج بود. از بین این افراد 340 نفر به صورت نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. بیماران پرسشنامه‌های خودشناسی، ادراک رنج و کیفیت زندگی را تکمیل نمودند. داده‌ها با استفاده از SPSS-19 و مدلسازی معادلات ساختاری (لیزرل) نسخه 5/8 تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین خودشناسیِ انسجامی و رنجِ جسمانی، رنج روانی و رنج وجودی با کیفیت زندگی بیماران، رابطۀ معنادار وجود دارد و روابط علی-ساختاریِ خودشناسیِ انسجامی با مؤلفه‌های ادراک رنج و کیفیت زندگی معنادار بود. به‌عبارتی خودشناسی انسجامی به طور مستقیم و غیرمستقیم به‌واسطۀ رنج جسمانی و رنج وجودی قادر به پیشبینی کیفیت زندگی در بیماران سرطانی بود. شاخص‌های برازندگی حاکی از مطلوبیت مدل مفروض در تبیین کیفیت زندگی از طریق متغیرهای خودشناسی انسجامی و ادراک رنج بود. خودشناسی انسجامی به‌واسطۀ تأثیرات مهمی که در انسجامبخشی و یکپارچگی روانی افراد دارد، می‌تواند با اثرگذاری بر ادراک رنج بیماران سرطانی نقش مهمی را در بهبود کیفیت زندگی این بیماران داشته باشد.
