کهورک علف‌ هرز مهاجم و مشکل‌ساز مناطق گرم و خشک است و بنابراین مکنترل آن از اهمیت بالایی برخوردار است. به منظور بررسی عوامل مؤثر بر جوانه‌زنی بذر کهورک، بررسی­های آزمایشگاهی شامل بررسی زیستایی بذر، اثر دماهای ثابت و متناوب، اثر خراش‌دهی شیمیایی و فیزیکی بذر و اثر تنش خشکی با اعمال غلظت‌های صفر، ۱۰۰، ۲۰۰، ۳۰۰، ۴۰۰، ۵۰۰ و ۶۰۰  میلی‌مولار PEG و تنش شوری با اعمال غلظت‌های ‌صفر، ۱۰۰، ۲۰۰، ۳۰۰، ۴۰۰، ۵۰۰ ، ۶۰۰  و ۷۰۰ میلی‌مولار NaCl بر جوانه‌زنی بذر و بررسی گلخانه‌ای شامل اثر عمق کاشت بذر بر ظهور گیاهچۀ کهورک بود. آزمایش در­قالب طرح بلوک کامل تصادفی با ۴ تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که زیستایی بذر کهورک ۸۱ درصد بود. دمای بهینۀ جوانه ­زنی بذر کهورک، دمای ثابت ۳۰ درجۀ سانتی‌گراد بود و بطور­کلی، دمای ثابت برای جوانه‌زنی بذر کهورک مناسب­­‌تر از دمای متناوب بود. بررسی اثر عمق کاشت بذر نشان داد که بیش‌ترین ظهور گیاهچه مربوط به بذرهایی بود که در عمق ۲ سانتی‌متری گلدان کاشته شده بودند. بیشترین درصد جوانه‌زنی بذرکهورک تحت تأثیر تیمار ۲۰ دقیقه با اسیدسولفوریک غلیظ مشاهده شد. خراش‌دهی فیزیکی بذر با سنباده کارایی چندانی در تحریک جوانه‌زنی بذر نداشت. در بررسی اثر تنش خشکی و شوری، بیشترین جوانه‌زنی بذر کهورک (بعد از تیمار شاهد بدون تنش) در پاسخ به غلظت‌های پایین‌تر PEG و NaCl یعنی ۱۰۰ و ۲۰۰ میلی‌مولار مشاهده شد و با افزایش شدت تنش خشکی و شوری، جوانه‌زنی بذر کاهش معنی‌داری نشان داد. بر­اساس نتایج پژوهش حاضر، نور نقش مهمی در جوانه‌زنی بذر کهورک ندارد و  به عبارت دیگر بذر کهورک فتوپلاستیک نیست. این ویژگی‌ها از عوامل عمدۀ تهاجم کهورک قلمداد می‌شود و اطلاع دقیق از آنها در کنترل و ممانعت از گسترش این علف‌هرز چند­ساله مؤثر خواهد بود.

کورتیزول کورتیکواستروئیدی است که مهم­ترین اثر آن تنظیم اسمزی در ماهیان دریازی است. هدف این مطالعه­ بررسی اثر کورتیزول خوراکی بر مقاومت به تنش شوری در بچه­ماهیان کپور معمولی Cyprinus carpio است. برای این منظور، کپور معمولی (۱۲/۰±۳۶/۱ گرم) به مدت ۸ هفته با غذای تجاری حاوی صفر (شاهد)، ۵۰ (۱)، ۱۰۰ (۲) و ۲۰۰ (۳) میلی­گرم بر کیلوگرم غذای هیدروکورتیزون تغذیه شدند (۳ تیمار و یک گروه شاهد و ۳ تکرار). سپس مقاومت در­برابر تنش شوری، طی ۷ روز مقابله با شوری ppt ۱۲، با اندازه­­گیری تغییرات هماتوکریت و پارامترهای بیوشیمیایی خون (گلوکز، کلسیم و پروتئین کل) بررسی شد. نتایج نشان داد میزان بازماندگی بین تیمارها پس از ۷ روز مقابله با شوری، اختلاف معنی­داری نداشت (۰۵/۰<p). میزان گلوکز قبل از تنش، در گروه شاهد به­طور معنی­داری پایین­تر از سه تیمار تغذیه­شده با سطوح مختلف کورتیزول بود (۴۰/۱±۰۴/۷۳) (۰۵/۰>p) و پس از تنش، در تمام تیمارها افزایش معنی­داری داشت (۰۵/۰>p) و بیشترین مقدار در تیمار ۲ و ۳ مشاهده شد (۰۵/۰>p). بیشترین میزان هماتوکریت پس از تنش در گروه شاهد مشاهده شد (۰۸/۲±۶۷/۶۱) (۰۵/۰>p). میزان یون کلسیم پس از تنش در تمامی تیمارها جز گروه شاهد افزایش  معنی­داری داشت (۰۵/۰>p) که بیشترین مقدار در تیمار ۳ مشاهده شد (۳۱/۰±۱۷/۱۱). پروتئین کل، در ماهیان تیمار­شده با کورتیزول به طور معنی­داری کمتر از گروه شاهد بود (۰۵/۰>p). نتایج نشان داد که کورتیزول خوراکی می­تواند مقاومت بچه­ماهی کپور معمولی را به تنش شوری افزایش دهد.

به منظور مطالعه اثرات برهم­ کنش شوری و اسیدآسکوربیک بر مقدار رنگیزه ­های فتوسنتزی، قند محلول، پرولین و پروتئین گیاه مرزه­ خوزستانی (Satureja khuzestanica)، آزمایشی به­ صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار سطح شوری با غلظت­ های صفر، ۴۰، ۸۰ و ۱۲۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک NaCl و دو سطح اسیدآسکوربیک با غلظت ­های صفر (شاهد) و ۲ میلی­ مولار، با ۶ تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که مقدار رنگیزه­ های فتوسنتزی با افزایش شوری از صفر به ۴۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک در تیمارهای فاقد اسید­آسکوربیک، کاهش و سپس در غلظت ۸۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک افزایش و در غلظت ۱۲۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک مجدداً کاهش یافت، اما میزان قند محلول، پرولین و پروتئین با افزایش شوری از صفر به ۴۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک افزایش و سپس در غلظت ۸۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک کاهش و در غلظت ۱۲۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک مجدداً افزایش یافت. در حالی­که در تیمارهای دارای اسیدآسکوربیک، میزان رنگیزه­ های فتوسنتزی با افزایش شوری ازصفر به ۴۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک افزایش و سپس در غلظت ۸۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک کاهش و در غلظت ۱۲۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک افزایش یافت و میزان قند محلول، پرولین و پروتئین، با افزایش شوری از صفر به ۴۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک کاهش و سپس در غلظت ۸۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک، افزایش و در غلظت ۱۲۰ گرم در ۱۰۰ کیلوگرم خاک کاهش یافت.

به­منظور بررسی اثر پرایمینگ بذر با ۲۴-اپی براسینولید (صفر، ۱/۰ و ۱میلی­گرم بر لیتر) بر افزایش مقاومت گیاه گوجه­فرنگی (Lycopersicon esculentum Mill.) به تنش شوری (صفر، ۷۰ و ۱۴۰ میلی­مولار کلریدسدیم) آزمایشی به­صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی در شرايط گلخانه­ای صورت گرفت. تنش شوری به­ طور قابل ملاحظه ­ای باعث کاهش در میزان رشد گیاه گوجه­ فرنگی شد. با این وجود، پرایمینگ با ۲۴-اپی براسینولید (EBL) (۱ میلی‌­گرم بر لیتر) از اثرات منفی کلریدسدیم (به­ويژه در ۱۴۰ میلی­مولار) به­ نحو معنی­ دار کاست. در این حالت، ۲۴-اپی براسینولید باعث تغییر در میزان وزن تر و خشک (بیش از دو برابر)، کلروفیل کل (۷۲+ درصد)، کاروتنوئيدها (دو برابر)، پرولین آزاد (سه برابر)، نشت الکترولیت­ ها (۶/۱۸- درصد)، نسبت Na⁺/K⁺ در ریشه (۵/۵۷- درصد) و اندام ­های هوایی (۶۲- درصد) نسبت به شاهد شوری شد. به ­نظر می‌رسد پرایمینگ بذر با اپی‌براسینولید با افزایش در میزان پرولین آزاد، غلظت رنگیزه­ های فتوسنتزی و نیز کاهش نشت الکترولیت ­ها و نسبت Na⁺/K⁺ در بافت­های گیاه گوجه­فرنگی منجر به افزایش تحمل گیاه گوجه ­فرنگی به تنش شوری شد.   

 
 
 

 فسفر، یکی از ضروری ­ترین عناصر غذایی گیاهی، در خاک به سرعت به فرم غیر­قابل دسترس برای گیاهان تبدیل می ­شود. باکتری­ های حل­ کننده فسفات نامحلول می ­توانند نقش مهمی در فراهم کردن این عنصر غذایی برای گیاهان ایفا کنند. به همین دلیل در این مطالعه این باکتری­ ها از محیط رایزوسفری گیاهان مختلف با استفاده از محیط کشت اختصاصی جامد پیکووسکی غربال شدند. سپس میزان رشد و میزان حل کنندگی فسفات نامحلول ۹ سویه برتر در دما، شوری و اسیدیته مختلف اندازه­ گیری شدند. بهترین سویه حل کننده فسفات نامحلول با تجزیه و تحلیل توالی ژن ۱۶S rDNA شناسایی شدند. در پایان تنوع ژنتیکی بین تمامی سویه­ های حل­ کننده فسفات نیز با نشانگر RAPD مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد از بین ۵۷ سویه جداسازی شده، ۲۵ سویه قابلیت حل­ کنندگی فسفات نامحلول را داشتند. از بین ۹ سویه برتر، سویه Cke۱ با این­ که میزان رشد متوسطی در تمامی شرایط تنشی اعمال شده داشت، بیش ­ترین شاخص محلول­ سازی را به خود اختصاص داد و به عنوان بهترین سویه حل­ کننده در همه شرایط مورد آزمایش شناخته شد. تجزیه و تحلیل ژنتیکی ژن ۱۶S rDNA نیز نشان داد که این سویه متعلق به جنس Enterobacter است. نتایچ تنوع ژنتیکی نیز نشان داد که تمامی سویه ­ها در ۶ گروه مختلف قرار می ­گیرند و ۳ سویه که کم ­ترین میزان تشابه را با سایر سویه ­ها داشتند در ۳ گروه مجزا قرار گرفتند. با توجه به این­که سویه Cke۱ قابلیت خوبی برای محلول­ سازی فسفات نامحلول در شرایط مختلف تنشی نشان داده است، می ­تواند پتانسیل خوبی برای فراهم کردن عنصر فسفر در دماهای ۳۰ و ۳۵ درجه سانتی­گراد، شوری ۱/۲ و ۱/۸ درصد و اسیدیته ۶ و ۸ برای گیاهان زراعی داشته باشد.
 
 

تحمل به شوری ۴ ژنوتیپ انگور ( قره اوزوم، حسینی، آق اوزوم و کشمشی) تحت شرایط شوری ( ۲۵، ۵۰ و ۱۰۰ میلی مولار) مطالعه گردید. فاکتورهای رشدی تحت شرایط شوری به صورت معنی داری (P<۰,۰۵) کاهش یافت، در حالی که محتوی یون های سدیم و کلر افزایش یافت. در تمامی تیمارهای شوری انباشتگی کلر نسبت به سدیم بیشتر بود. قره اوزوم کمترین و کشمشی بیشترین محتوی کلر برگ را دارا بود. فتوسنتز، تعرق و هدایت روزنه ای تحت شوری کاهش یافت و بیشترین همبستگی را با محتوی کلر برگ دارا بود. کمترین کاهش در پارامترهای فتوسنتزی در قره اوزوم مشاهده گردید. تحت شوری متوسط (۵۰ میلی مولار) محتوی قند محلول، پرولین و گلایسین بتائین در برگ همه ی ژنوتیپ ها افزایش یافت. نتایج به دست آمده در این مطالعه نشان داد قره اوزوم عملکرد و تحمل بیشتری تحت تنش شوری دارد و کشمشی در مقایسه با سایر ژنوتیپ‌ها حساس‌تر است.