این مطالعه حاصل مجموعۀ پژوهشهای انجام شده طی سال های 1388 تا 1391 بر روی پرندگان جوجهآور منطقۀ حفاظت شدۀ دز است. روش انجام مطالعه، بازدیدهای میدانی با فواصل زمانی دو تا چهار روز بوده است. در مدت مطالعه پنج گونۀ جوجهآور بومی، شامل بلبلخرما (Pycnonotus leucotis)، لیکو (Turdoides caudatus)، یاکریم (Streptopelia decaocto)، قمری معمولی (Streptopelia senegalensis) و سبزقبا (Coracias garrulous ) و هفت گونۀ جوجهآور مهاجر، شامل میوهخور (Hypocolius ampelinus)، سنگ چشمخاکستری (Lanius excubitor)، سلیم طوقی کوچک (Charadrius dubius)، دیدومک (Vanellus indicus)، باقرقره شکم سفید (Pterocles alchata)، چلچلۀ رودخانه های ( Riparia riparia) و زنبورخور گلوخرمایی (Merops persicus) مشاهده شد. از میان گونه هایجوجهآور، یاکریم طولانی ترین دورۀ جوجهآوری را به خود اختصاص داد و از اسفند تا مرداد همچنان تخمگذاری میکرد. لیکو با 53 آشیانه در طول دورۀ بررسی معمولترین گونۀ جوجهآور در بخش خشکی زیستگاه دز بوده است. پرندگان خشکیزی جوجهآور منطقه، زیستگاههای با گونۀ رمیلک Ziziphus nummularia را برای جوجهآوری ترجیح داده بودند. چلچلۀ رودخانهای نیز با بیش از 300 آشیانه، معمول ترین گونه در بخش زیستگاه آبی بوده و دیوارههای عمودی حاشیۀ رودخانه را برای آشیانه سازی انتخاب کردهاند. مهمترین عامل تهدیدکنندۀ جوجهآوری پرندگان در منطقه، تخریب زیستگاه بوده است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |