ملیحه اردکانی زاده، لیلا وصالی اکبرپور،
دوره 0، شماره 0 - ( 8-1398 )
چکیده
مقدمه: بهنظر میرسد که تمرینات هوازی در آب به دلیل نیروی مقاومتی بیشتر در مقایسه با محیط خشکی، بر ارتقا عوامل آمادگی حرکتی موثرتر باشد، بر همین اساس هدف از این مطالعه مقایسه اثر تمرین هوازی در آب و خشکی بر آمادگی حرکتی دختران غیرفعال است.
روششناسی: تعداد 30 نفر دختر غیرورزشکار (25-18سال) بهطور تصادفی به دو گروه 15 نفری آب و خشکی تقسیم شدند. آزمودنیها، به مدت شش هفته، 3جلسه در هفته، و 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه با 60 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب، به فعالیت هوازی پرداختند. پیش و پس از اجرای فعالیت هوازی، توان انفجاری توسط پرش عمودی (سارجنت)، چابکی توسط تست 9×4، سرعت عکسالعمل توسط دستگاه Reaction time، و تعادل ایستا توسط دستگاه Static balance محاسبه گردید. جهت مقایسهی پیش و پس آزمون، و مقایسهی نتایج پس آزمون در آب و خشکی از تحلیل واریانس یک سویه، با سطح 05/0≥p، استفاده شد. تست آماری توسط SPSS نسخه 20 اجرا، و نمودارها توسط اکسل2013 رسم گردیدند.
یافتهها: پس از اجرای شش هفته فعالیت هوازی (در آب و خشکی) در مقایسه با پیش از فعالیت، مقادیر توان انفجاری(001/0=p)، چابکی(001/0=p) و تعادل ایستا(003/0=p)، بهبود معنیداری یاقت، در حالیکه مقایسهی گروههای تمرینی در آب و خشکی، تفاوت معناداری را، نشان ندادند (05/0p>).
نتیجهگیری: بهنظر میرسد که اجرای شش هفته فعالیت هوازی در آب و خشکی بر توان انفجاری، چابکی و تعادل ایستا موثر، اما بر سرعت عکسالعمل موثر نباشد، نیز بین این دو محیط، تفاوتی وجود ندارد.
