۲ نتیجه برای ملانوری شمسی
سمیرا عمادی، شهناز شهربانیان، محمدرضا کردی، مهدیه ملانوری شمسی،
دوره ۰، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
بر هم خوردن هموستاز میانجی های تنظیم کننده سیستم ایمنی گیرنده آریل هیدروکربن (AhR) و اورنیتین دکربوکسیلاز-۱ (ODC-۱) در پاتوژنز بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS) نقش دارد. فعالیت های بدنی در کنترل و بهبود علائم ببماری MS نقش دارند. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر ۴ هفته فعالیت در محیط غنی شده بر بیان های ژن AhR و ODC-۱ در بافت مخچه مدل موش MS انجام شد. این مطالعه تجربی روی ۳۰ موش ماده C۵۷BL/۶ انجام شد. موش ها در ۳ گروه ۱۰ تایی شامل ۱) کنترل سالم، ۲) مدل تجربی بیماری MS و ۳) فعالیت در محیط غنی شده توزیع شدند. در گروه سوم حیوانات پس از القا انسفالومیلیت خود ایمن تجربی (EAE) به مدت ۴ هفته در محیط غنی شده زندگی کردند. نمره بالینی از زمان القاء تا ۲۸ روز روزانه ثبت می شد. بیان ژن های AhR و ODC-۱ در مخچه با تکنیک RT-PCR اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل دادها با آزمون تحلیل واریانس یکطرفه در سطح معنی داری کمتر از ۰۵/۰ انجام شد.فعالیت در محیط غنی شده بیان ژن AhR را در مقایسه با گروه EAE به طور معنی داری کاهش داد (۰۲/۰= P) و بیان ژن ODC-۱ را نیز کاهش داد ولی از نظر آماری معنی دار نبود (۲۸/۰= P). همچنین نمره بالینی پس از فعالیت در محیط غنی شده به طور معنی داری بهبود یافت (۰۰۱ /۰= P). تغییر سبک زندگی و فعالیت در محیط غنی شده منجر به تنظیم کاهشی بیان ژن های AhR و ODC-۱ شد و نمره بالینی حیوانات بهبود یافت.
محسن علی نقی زاده، رضا قراخانلو، مهدیه ملانوری شمسی،
دوره ۰، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: تحقیقات گذشته نشان‌داده که پلی‌مورفیسم‌های ACTN۳ rs۱۸۱۵۷۳۹ و COL۵A۱ rs۱۲۷۲۲ ممکن‌‌است بر عملکرد توانی اثرگذار باشند. هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط میان پلی‌مورفیسم‌های ACTN۳ و COL۵A۱ با سطح پایه عملکرد توانی و تاثیر آن بر سازگاری به‌دنبال تمرین پلایومتریک بود. روش‌‌شناسی: آزمودنی‌های تحقیق را ۳۸ پسر با میانگین سن ۵۳/۰ ± ۳/۱۰ تشکیل می‌دادند. از آزمون‌های پرش‌عمودی (CMJ) و پرش‌افقی (SBJ) برای ارزیابی توان‌عضلانی پایین‌تنه استفاده گردید. پروتکل تمرین پلایومتریک به‌مدت ۶ هفته بود. DNA ژنومیک از بزاق استخراج و تعیین‌‌ژنوتیپ به‌‌شیوه PCR-RFLP صورت گرفت. برپایه آنالیز ژنتیکی، افراد در پلی‌مورفیسم ACTN۳ به این گروه‌هاRX (n=۲۰), RR (n=۱۳) و XX (n=۵) و در پلی‌مورفیسم COL۵A۱ به این گروه‌ها تقسیم شدند: CT (n=۱۹), CC (n=۸) و TT (n=۱۱). برای انجام آنالیزهای آماری از آزمون ANCOVA استفاده شد.
نتایج: نتایج نشان‌داد که تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنی‌دار در آزمون‌های CMJ و SBJ شده‌بود (p<۰,۰۵). با این‌حال زمانی‌که میانگین عملکرد پایه و سازگاری به‌تمرین پلایومتریک با‌توجه به ژنوتیپ‌های ACTN۳ و COL۵A۱ با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفت تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (p>۰,۰۵). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین پلایومتریک برای افزایش توان در کودکان موثر است اما این تفاوت‌ها احتمالا از ژنوتیپ‌های ACTN۳ و COL۵A۱ تاثیر نمی‌پذیرد.
