محسن علی نقی زاده، رضا قراخانلو، مهدیه ملانوری شمسی،
دوره ۰، شماره ۰ - ( ۸-۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: تحقیقات گذشته نشان‌داده که پلی‌مورفیسم‌های ACTN۳ rs۱۸۱۵۷۳۹ و COL۵A۱ rs۱۲۷۲۲ ممکن‌‌است بر عملکرد توانی اثرگذار باشند. هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط میان پلی‌مورفیسم‌های ACTN۳ و COL۵A۱ با سطح پایه عملکرد توانی و تاثیر آن بر سازگاری به‌دنبال تمرین پلایومتریک بود. روش‌‌شناسی: آزمودنی‌های تحقیق را ۳۸ پسر با میانگین سن ۵۳/۰ ± ۳/۱۰ تشکیل می‌دادند. از آزمون‌های پرش‌عمودی (CMJ) و پرش‌افقی (SBJ) برای ارزیابی توان‌عضلانی پایین‌تنه استفاده گردید. پروتکل تمرین پلایومتریک به‌مدت ۶ هفته بود. DNA ژنومیک از بزاق استخراج و تعیین‌‌ژنوتیپ به‌‌شیوه PCR-RFLP صورت گرفت. برپایه آنالیز ژنتیکی، افراد در پلی‌مورفیسم ACTN۳ به این گروه‌هاRX (n=۲۰), RR (n=۱۳) و XX (n=۵) و در پلی‌مورفیسم COL۵A۱ به این گروه‌ها تقسیم شدند: CT (n=۱۹), CC (n=۸) و TT (n=۱۱). برای انجام آنالیزهای آماری از آزمون ANCOVA استفاده شد.
نتایج: نتایج نشان‌داد که تمرین پلایومتریک باعث افزایش معنی‌دار در آزمون‌های CMJ و SBJ شده‌بود (p<۰,۰۵). با این‌حال زمانی‌که میانگین عملکرد پایه و سازگاری به‌تمرین پلایومتریک با‌توجه به ژنوتیپ‌های ACTN۳ و COL۵A۱ با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفت تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (p>۰,۰۵). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین پلایومتریک برای افزایش توان در کودکان موثر است اما این تفاوت‌ها احتمالا از ژنوتیپ‌های ACTN۳ و COL۵A۱ تاثیر نمی‌پذیرد.
