سندروم متقاطع فوقانی بهعنوان یک ناهنجاری پاسچرال با فعالیت بیش از حد عضلات سینه‌ای و عضلات ذوزنقه‌ای فوقانی شناخته می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی سندروم متقاطع فوقانی در دانش‌آموزان کم‌بینا، کم‌شنوا و عادی است. این مطالعه توصیفی تحلیلی روی ۳۰پسر کم‌بینا، ۳۰پسر کم‌شنوا و ۳۰پسر عادی با میانگین و انحراف استاندارد ۲/۸۹±۱۱/۷۶سال، وزن ۲۹/۴۷±۵۲ کیلوگرم، قد ۱۳/۱۳±۱۳۵/۱۵سانتی‌متر انجام‌شد. ارزیابی ناهنجاری سربه‌جلو و شانه‌گرد از نمای جانبی وضعیت سر و شانه و ارزیابی کایفوز با خط‌کش منعطف (۰/۹۱r=) انجام شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یک‌طرفه (ANOVA) و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری (۰/۰۵≥p) انجام شد. نتایج نشانداد زاویه سربه‌جلو کم‌بینایانبیشتر از گروه کم‌شنوایان و عادی بود (۰/۰۰۱p=). زاویه شانه‌گرد و کایفوز در کم‌بینایان بیشتر از کم‌شنوایان و گروه سالم بود (۰/۰۰۱p=). نارسایی بینایی و شنواییمی‌تواند باناهنجاری‌های وضعیتی مرتبط باشد. نتایج نشانداد سربه‌جلو، شانه‌گرد و کایفوز منجر به سندروم متقاطع فوقانی می‌شود و لازم است به آن توجه شود؛ بنابراین، به مربیان و متخصصان ورزشی توصیه می‌شود برای بهبود وضعیت‌بدنی این افراد برنامه‌های آموزشی پیشگیرانه و نیز تجویز برنامه حرکتی اصلاحی را برنامه‌ریزی نمایند
