وحید احدنژاد،
دوره 13، شماره 4 - ( زمین شناسی Geology 1392 )
چکیده
خودپذیری مغناطیسی سنگ‌ها که حاصل مشارکت کانی‌های دیا، پارا و فرومگنتیک است، فهم بهتری از تاریخچه دگرشکلی سنگ‌ها را در اختیار ما قرار می‌دهد. در این مطالعه با استفاده از مغناطیس¬سنج گشتاور در میدان قوی مغناطیسی و با اشباع فازهای فرومگنتیک، جدایش ناهمسانگردی خودپذیری مغناطیسی پارامگنتیک و فرومگنتیک برای 37 نمونه مغزه سنگ طبیعی انجام شد. مواد مورد مطالعه سنگهای آذرین منطقه ملایر هستند که از نظر کانی¬شناسی حاوی کانی¬های پارامگنتیک (بیوتیت و آمفیبول) و به مقدار بسیار کمی کانی‌های فرومگنتیک (تیتانومگنتیت) هستند که در زمینه‌ای از کانی¬های دیامگنتیک (کوارتز-فلدسپاتی) قرار دارند. محاسبات ناهمسانگردی خودپذیری مغناطیسی در میدان با شدت پایین (ضعیف) نشان می‌دهد سنگهای مورد مطالعه دارای خودپذیری مغناطیسی پایینی هستند که نشانگر چیره بودن فازهای پارامگنتیک در آنهاست. نتایج به دست آمده از میدان‌های مغناطیسی قوی موید این مسئله است و به غیر از سه نمونه که از سنگهای مافیک کوارتز دیوریتی بوده اند، در بقیه موارد فازهای پارامگنتیک خواص مغناطیسی سنگ&zwj&zwjهای مورد مطالعه را تحت کنترل دارند. حضور همزمان این سنگ های مافیک موید نقش هر چند اندک ماگمای گوشته ای یا پوسته زیرین در تشکیل سری سنگ های یاد شده است.
