هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثربخشی دارودرمانی، تمرینهای ادراکی- حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی
- 6 ساله با اختلال کمبود توجه-بیشفعالی است. در این مطالعه نیمهتجربی 3 گروه 21 نفره دختر و پسر ) 6 - کودکان 21
21 سال( با اختلال کمبود توجه-بیشفعالی به صورت دردسترس و براساس پیشآزمون انتخاب شدند. ابزار این پژوهش،
پرسشنامه کانرز والدین، سیاهه رفتاری کودکان و آزمون عملکرد مداوم بود. برنامه حرکتی منتخب که شامل تمرینهای
ادراکی – حرکتی بود به مدت 21 جلسه در 6 هفته برای کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه-بیشفعالی اجرا و داروهای
انجام شد و از روش آزمون تحلیل واریانس Spss منتخب ریتالین و ریسپریدون مصرف شد. تحلیل دادهها با نرمافزار 16
اندازههای مکرر جهت بررسی تأثیر هر روش بر آزمودنیها و تحلیل واریانس یکطرفه برای آزمون تفاوت میانگین
نمرات آزمودنیها در زیرمؤلفههای آزمون عملکرد مداوم برای مقایسه روشهای مختلف درمانی استفاده شد. با سطح
اطمینان 59 درصد در مؤلفههای آزمون عملکرد مداوم )نقص توجه، تکانشگری و زمان واکنش( قبل و بعد از اجرای
روشهای اختلاف معنیداری دیده شد. نتایج تحقیق وجود تفاوت معنیدار بین اثربخشی گروههای دارودرمانی،
21 ساله با اختلال کمبود توجه-بیشفعالی - تمرینهای ادراکی-حرکتی و درمان ترکیبی در کارکردهای توجهی کودکان 6
در سطح اطمینان 59 درصد را تأیید نکرد و اثربخشی روشها در مؤلفههای نقص توجه و زمان واکنش با روشهای
دیگر مشابه است. اما اثر روش ترکیبی در مقایسه با روش دارودرمانی بر متغیر تکانشگری بیشتر است.
