کانون توجه و چشم ساکن از متغیرهای اثرگذار بر عملکرد تکالیف پرتابی در طول دهه های اخیر همواره مورد علاقه محققان روانشناسی و علوم ورزشی بوده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی دستورالعمل های توجهی بر عملکرد خیرگی (چشم ساکن) و دقت پرتاب دارت افراد مبتدی در دو بار تکلیف بالا و پایین بود. در یک طرح نیمه تجربی با اندازه گیری تکراری شرکت کنندگان مهارت پرتاب دارت را در سه شرایط توجهی (درونی، بیرونی و کنترل) در دو بار تکلیفی مختلف (پایین و بالا) انجام دادند. نتایج نشان داد توجه بیرونی در بار تکلیف بالا موجب بهبود دقت پرتاب دارت در مقایسه با توجه درونی شد؛ در صورتی که برای تکلیف بار پایین تفاوت معنی داری بین شرایط توجهی دیده نشد. برای متغیر چشم ساکن نیز هیچ کدام از اثرات توجه، بار تکلیف و تعامل آنها معنی دار نبود. نتایج پژوهش در بعد عملکرد از فرضیه عمل محدود شده حمایت کرد؛ و در تضاد با فرضیه پردازش هوشیارانه بود. همچنین نتایج در بعد رفتار خیرگی چندین زمینه جالب برای تحقیقات آینده پیشنهاد کرد.
