یکی از جریانهای ادبی رایج در ادوار تاریخی صفویه و قاجاریه، تفسیرنویسی منظوم قرآن به زبان فارسی است. ساختار فکری و زبانی این جریان ادبی در واقع ادامه تفاسیری همچون کشف‌الاسرار (تألیف ۵۲۰ ق) بهویژه نوبت ثالثه، و مواهب علیه (تفسیر حسینی) (تألیف ۸۹۹- ۸۹۷ ق) است؛ سنّتی که از نثر گذار کرده و برای تثبیت و گسترش خود به نظم روی آورده است. هدف پژوهش حاضر معرفی پنج اثر تفسیری کمترشناختهشده در ساحت نظم فارسی است. این پژوهش با مراجعه به منابع کتابخانهای و دسترسی به نسخه‌های اصیل به روش توصیفی انجام شده است و نتایج آن برای انجام مطالعات بنیادی در زمینه ادبیات تصوف و علوم قرآنی حائز اهمیت است. تفاسیر نویافته عبارت‌اند از: ۱. تحفهالمؤمنین (تألیف ۱۰۶۸ق) اثر مولوی کریمبخش صاحب متخلص به بدر ۲. تفسیر رشیدی (؟)؛ ابوالفیاض قمرالحق ۳. تفسیر نجم اصفهانی (تألیف ۱۳۳۶- ۱۳۳۵ق) اثر نجم‌الحکماء محمد موسوی واعظ ملقب به نجم اصفهانی ۴. تفسیر اسماءالحسنی اثر گدا (؟) ۵. تفسیر منظوم؛ نذر حسن‌بن‌محمد علی زیدی (۱۳۶۶-۱۲۴۷ق).
صاحب امتیاز و ناشر
