|
۱. آقاجاني، طهمورث و همکاران (۱۳۹۳) «تأثير بازي بر مهارت‌هاي اجتماعي کودکان». مطالعات توسعة اجتماعي ايران. سال ششم. شمارة ۳: ۹۷-۱۰۴. ۲. ابراهيمي ديناني، غلامحسين (۱۳۸۹) فلسفه و ساحت سخن. تهران: هرمس. ۳. اسماعيلي، علي و شايسته گودرزي (۱۳۸۶) مباني روانشناسي عمومي. چاپ دوم. تهران: شلاک. ۴. اميني، محمد و همکاران (۱۳۹۳) «تحليل جايگاه هوش‌معنوي در ميان مجريان و دريافت‌کنندگان کتاب درسي دين و زندگي دورة متوسطه». برنامه‌ريزي درسي. دورة يازدهم. شمارة ۴۳: ۹۵-۱۰۹. ۵. حسن‌زاده، رمضان و همکاران (۱۳۹۳) «رابطة هوش‌معنوي با مثبت‌انديشي در دانشجويان دانشگاه علوم پزشکي بابل». دين و سلامت. دورة دوم. شمارة ۱: ۴۲-۴۸. ۶. حسين‌چاري، مسعود و حميدرضا ذاکري (۱۳۸۹) «تأثير زمينه‌هاي تحصيلي دانشگاهي، علوم ديني و هنري بر هوش‌معنوي؛ کوششي در راستاي رواسازي و پايايي‌سنجي معنوي هوش‌معنوي». اندازه‌گيري معنوي. دورة اول. شمارة ۱: ۷۳-۹۳. ۷. خاکشور، فاطمه و همکاران (۱۳۹۲) «نقش تصور از خدا و هويت مذهبي در معناي زندگي». روانشناسي دين. شمارة ۲: ۵۳-۵۶. ۸. دانش، حسين (۱۳۸۰) روانشناسي معنوي. تهران: نسل نوانديش. ۹. دلاور، علي و رقيه اسدي (۱۳۹۴) «کاربرد مدل‌سازي معادلات ساختاري PLS در تبيين اثرات متغيرهاي جمعيت‌شناختي بر هوش‌معنوي». اندازه‌گيري تربيتي. دورة ششم. شمارة ۳۲: ۱- ۳۹. ۱۰. رجايي، عليرضا (۱۳۸۹) «هوش معنوي، ديدگاه‌ها و چالش‌ها». پژوهشنامة تربيتي. دانشگاه آزاد اسلامي تربت جام. شمارة ۲۲: ۲۲-۲۴. ۱۱. زارعي، حسن و همکاران (۱۳۹۰) «شناسايي و سنجش مؤلفه‌هاي هوش معنوي در محيط کار». پژوهش‌هاي مديريت عمومي. سال چهارم. شمارة ۱۲: ۷۱-۹۴. ۱۲. زرين‌کوب، عبدالحسين (۱۳۷۴) سر ّني. تهران: علمي. ۱۳. سروش، عبدالکريم (۱۳۸۹) قصة ارباب معرفت. چاپ هفتم. تهران: مؤسسة فرهنگي صراط. ۱۴. سهرابي، فرامرز (۱۳۸۷) «مباني هوش معنوي». سلامت روان. سال اول. شمارة ۱: ۱۴-۱۸. ۱۵. شريعت‌باقري، محمدمهدي (۱۳۹۱) «مطالعة تطبيقي نظريات مولوي و مزلو دربارة انسان سالم و کامل». مطالعات روان‌شناختي دانشگاه الزهراء. دورة هشتم. شمارة ۴: ۱۳۱-۱۴۵. ۱۶. شفيع‌آبادي، عبدالـله و غلامرضا ناصري (۱۳۸۴) نظريه‌هاي مشاوره و روان‌درماني. تهران: مرکز نشر دانشگاهي. ۱۷. شهرابي‌فراهاني و کيومرث فرحبخش (۱۳۹۱) «بررسي رابطة بين هوش‌معنوي و هوش هيجاني دانش‌آموزان دختر منطقة ۱۵ آموزش و پرورش شهر تهران». مديريت و برنامه‌ريزي در نظام‌هاي آموزشي. دورة پنجم. شمارة ۸: ۴۴-۶۰. ۱۸. ضياء‌نور، فضل‌الـله (۱۳۶۹) وحدت وجود. تهران: زوار. ۱۹. طاهري، زهرا و همکاران (۱۳۹۵) «زندگي عقلاني و معنوي براساس آموزه‌‌هاي مولوي در مثنوي معنوي». پژوهشنامة ادب غنايي دانشگاه سيستان و بلوچستان. سال چهارم. شمارة ۲۶: ۱۱۹-۱۴۰. ۲۰. عابدي، محمدرضا (۱۳۹۲) «انترناسيوناليسم عرفاني، مبناي نگرش انسان‌شناختي مولانا». انسان‌پژوهي ديني. سال دهم. شمارة ۲۹: ۵۱-۶۹. ۲۱. عبديوسف‌خاني، زينت و حسين اکبري امرغان (۱۳۹۳) «بررسي رابطة بين هوش‌معنوي و رضايت از زندگي». پژوهشنامة تربيتي. سال نهم. شمارة ۳۸: ۳۹-۵۴. ۲۲. عقدايي، تورج (۱۳۸۶) «روانشناسي کمال در مثنوي». عرفان اسلامي. شمارة ۱۲: ۵۵-۸۵. ۲۳. غباري‌بناب، باقر و همکاران (۱۳۸۶) «هوش‌معنوي». انديشة نوين معنوي. سال سوم. شمارة ۱۰: ۱۲۵-۱۴۷. ۲۴. فتح‌الهي، علي و قاسم صحرايي (۱۳۹۲) «بازجست تفکر و انتقادي از ديدگاه مولوي». پژوهشنامة ادبيات تعليمي. سال پنجم. شمارة ۲۰: ۱۳۷-۱۶۰. ۲۵. فتحي، کوروش و همکاران (۱۳۸۷) «شناسايي و اولويت‌يابي مهارت‌هاي زندگي مورد نياز بزرگسالان براي لحاظ‌کردن در برنامه‌هاي درسي مدارس». تعليم و تربيت. شمارة ۹۳: ۶۹-۱۰۱. ۲۶. فرهوش، محمد و همکاران (۱۳۹۶) «فراتحليل مطالعات هوش معنوي». مطالعات اسلام و روانشناسي. سال يازدهم. شمارة ۲۰: ۳۹-۵۸. ۲۷. قنبري، سيروس و ايمان کريمي (۱۳۹۵) «مؤلفه‌هاي هوش‌معنوي در نهج‌البلاغه». پژوهشنامة نهج‌البلاغه. دورة چهارم. شمارة ۱۳: ۹۹-۱۱۹. ۲۸. کار، آلن (۱۳۸۵) روانشناسي مثبت علم شادماني و نيروي انساني. ترجمة حسن پاشا شريفي و جعفر نجفي‌زند. تهران: سخن. ۲۹. محمدي درويش‌وند، بهنوش و ژاسنت صليبي (۱۳۹۵) «بررسي جهت‌گيري هدفي با هوش‌معنوي و مسئوليت‌پذيري دانش‌آموزان دختر سال اول دورة دوم متوسطه شهر تهران». جامعه‌پژوهي فرهنگي. سال هفتم. شمارة ۲: ۹۶-۱۰۱. ۳۰. مشايخي، منصوره (۱۳۹۰) «بررسي روان‌کاوانة مفاهيم کليدي قرآني‌ـ عرفان و تجلي آن در حوزة ادبيات فارسي». فدک سبزواران. سال دوم. شمارة ۹: ۱۴۵-۱۶۴. ۳۱. مک‌ناوتن، ديويد (۱۳۸۰) بصيرت اخلاقي. ترجمة محمود فتحعلي. قم: مؤسسة آموزشي و پژوهشي امام‌خميني(ره). ۳۲. مورنو، آنتونيو (۱۳۸۰) يونگ، خدايان، انسان مدرن. ترجمة داريوش مهرجويي. چاپ دوم. تهران: مرکز. ۳۳. مولانا، جلال‌الدين محمد (۱۳۷۶) مثنوي معنوي. چاپ يازدهم. تهران: اميرکبير. 34. ـــــــ (1369) فيه‌ما‌فيه. تصحيح بديع‌الزمان فروزانفر. چاپ ششم. تهران: دانشگاه تهران. ۳۵. مهرابي، ابراهيم (۱۳۹۲) «اقتراحي در متافيزيک هوش‌معنوي در اسلام». انسان‌پژوهي ديني. شمارة ۲۹: ۵-۳۰. ۳۶. ميردريکوندي، رحيم (۱۳۹۰) «هوش‌هيجاني، پيشينه و رويکردها از نگاه دين و روانشناسي». روانشناسي و دين. سال چهارم. شمارة ۳: ۹۷-۱۲۴. ۳۷. نصراصفهاني، زهرا و مائده شيري (۱۳۹۳) «هفت شيوة روان‌درماني در مثنوي». پژوهش‌هاي ادب عرفاني (گوهر گويا). سال هشتم. پياپي ۴۶: ۱۴۵-۱۶۸. ۳۸. يدالله‌پور، محمدهادي و مهناز فاضلي کبريا (۱۳۹۳) «بررسي تطبيقي مفهوم هوش‌معنوي از منظر روانشناسي و اسلام». اسلام و سلامت. شمارة ۱: ۴۷-۵۷.
|
صاحب امتیاز و ناشر
