|
۱. آشوري، داريوش (۱۳۸۹) دانشنامة سياسي. چاپ هجدهم. تهران: مرواريد. ۲. آقاگل¬زاده،فردوس (۱۳۸۵) تحليل گفتمان انتقادي. تهران: علمي فرهنگي. 3. ـــــــــ (1386) «تحليل گفتمان انتقادي و ادبيات». ادب‌پژوهي. سال اول. شمارة 1: 17-28. ۴. خيام نيشابوری (۱۳۶۲) رباعيات حکيم خيام نيشابوري. به‌اهتمام محمدعلي فروغي. تهران: آشنا. ۵. سلطاني، علي‌اصغر (۱۳۸۷) قدرت، گفتمان و زبان. تهران: ني. ۶. شريف، مريم (۱۳۹۳) «بررسي رباعيات خيام از منظر گفتمان‌شناسي انتقادي با بهره‌گيري از مؤلفه‌هاي جامعه‌شناختي‌ـ معنايي گفتمان‌مدار». بوستان ادب. سال ششم. شمارة ۲: ۶۸-۸۲. ۷. شميسا، سيروس (۱۳۷۴) بيان و معاني. تهران: فردوس. ۸. فرکلاف، نورمن (۱۳۸۷) تحليل انتقادي گفتمان. ترجمة فاطمه شايسته‌پيران و همکاران. چاپ دوم. تهران: دفتر مطالعات و توسعة رسانه‌ها. ۹. فرويد، زيگموند (۱۳۴۲) آيندة يک پندار. ترجمة هاشم رضي. تهران: آسيا. ۱۰. گيدنز، آنتوني (۱۳۸۳) جامعه‌شناسي. ترجمة منوچهر صبوري. چاپ يازدهم. تهران: ني. ۱۱. مکاريک، ايرنا ريما (۱۳۸۴) دانشنامة نظريه‌هاي ادبي معاصر. ترجمة مهران مهاجر و محمد نبوي. تهران: آگه. ۱۲. ميلز، سارا (۱۳۸۸) گفتمان. ترجمة فتاح محمدي. چاپ دوم. تهران: هزارة سوم. ۱۳. ون‌دايک، تئون اي (۱۳۸۷) مطالعاتي در تحليل گفتمان. ترجمة پيروز ايزدي و همکاران. چاپ دوم. تهران: دفتر مطالعات و توسعة رسانه‌ها. ۱۴. هدايت، صادق (۱۳۵۳) ترانه‌هاي خيام. چاپ ششم. تهران: سپهر (کتاب‌هاي پرستو). ۱۵. يورگنسن، ماريان و لوئيز فيليپس (۱۳۸۹) تحليل گفتمان. ترجمة هادي جليلي. تهران: ني.
|
صاحب امتیاز و ناشر
