واحدهای صنعتی، کانون حوادث مختلف بوده و نیاز است که کارگران شاغل در آن از هوشیاری و عکسالعمل بالا در پردازشهای اطلاعاتی برخوردار باشند. لذا هدف پژوهش پیشِرو، ارزیابی امکان بهرهگیری از طبیعت در طرح واحدهای صنعتی برای افزایش میزان بازیابی توجه کارگران بوده است. لذا در قالب یک پژوهش پیمایشی، به سنجش مؤلفههای چهارگانه بازیابی توجه (اعماز دوربودن، گستردگی، جذابیت، سازگاری) و نیز بازیابی کلی محیطهای باز و سرپوشیده واحدهای صنعتی پرداخته است. آزمودنیهای این پژوهش، کارگران شاغل در شهرک صنعتی ایلام بوده و از آنها خواسته شده تا میزان بازیابندگی فضاهای مختلف صنعتی (با و بدون طبیعت) را در مقیاس هفتگانه طیف لیکرت سنجش نمایند. تحلیل دادهها نشان داده که کمترین میزان بازیابی توجه مربوط به فضای داخلی بدون دید به طبیعت است (با مقدار 56/2). پس از این حالت، رتبههای بعدی بهترتیب مربوط به فضاهای زیر بوده است: محوطه صنعتی بدون طبیعت (با مقدار 77/3)؛ فضای داخلی با دید به طبیعت از پنجره (با مقدار 95/4)؛ محوطه صنعتی دارای طبیعت (با مقدار 12/5)؛ فضای داخلی با دید به پوستر دریا (با مقدار 31/5) و فضای داخلی با دید به پوستر دشت و جنگل (با مقدار 63/5). این یافتهها مؤید آن بوده که اضافه شدن طبیعت واقعی و مجازی به محیطهای باز و سرپوشیده صنعتی میتواند میزان بازیابندگی فضا را افزایش دهد. نتایج همچنین نشان داد که بازیابندگی محیطهای باز صنعتیِ فاقد طبیعت هم بیشتر از محیطهای سرپوشیده بدون طبیعت است.
