دکتر زهره مجدآبادی فراهانی، خانم صدیقه یعقوبی،
جلد 15، شماره 49 - ( 9-1403 )
چکیده
با توجه به اهمیت شادمانی در زندگی افراد و شناخت عوامل تأثیرگذار بر احساس شادمانی و نقش فرهنگ در این خصوص، هدف پژوهش حاضر آزمون مدلی بود که بر پایه آن احساس شادمانی با احساس کهتری و احساس تنهایی تبیین میشود. طرح پژوهش حاضر غیرآزمایشی بود که در آن از روش تحقیق همبستگی و روش آماری پیشرفته مدلیابی معادلات ساختاری بهره گرفته شد. تعداد 210 دانشجو (134زن، 76مرد؛ میانگین سن= 27، انحراف استاندارد= 45/7) از دانشگاه پیام نور تایباد شاغل به تحصیل در نیمسال دوم 1401-1400 به شیوه‌ی در دسترس انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان پژوهش علاوه بر پرسشنامه جمعیت‌شناختی، پرسشنامه شادمانی آکسفورد (هیلز و آرگایل، 2002)، مقیاس احساس تنهایی (راسل، 1996) و مقیاس احساس کهتری (یائو و همکاران، 1998) را تکمیل کردند. تحلیل داده‌ها در سطح دو متغیری نشان داد که بین احساس کهتری و شادمانی رابطه منفی و معنادار، بین احساس کهتری و تنهایی رابطه مثبت و معنادار، بین احساس تنهایی و شادمانی رابطه منفی و معنادار وجود دارد. در سطح چندمتغیری نتایج نشان داد احساس تنهایی به طور کامل، رابطه احساس کهتری و شادمانی را واسطهگری میکند. یافتههای پژوهش حاکی از آن است که احساس کهتری فقط از طریق افزایش احساس تنهایی، شادمانی دانشجویان را کاهش میدهد. با توجه به نقش شادمانی در سلامتی و موفقیت تحصیلی دانشجویان، تدوین و اجرای مداخلات پیشگیرانه در افزایش شادمانی و کاهش احساس تنهایی در دانشجویان در سطح دانشگاه پیشنهاد میشود.
