پژوهش حاضر به‌منظور شناسایی روش‌های انضباطی اثربخش مربیان بر کاهش میزان بدرفتاری کودکان در یکی از مراکز شبانه‌روزی تحت پوشش سازمان بهزیستی انجام‌شده است. روش پژوهش از نوع مطالعه‌ی موردی کیفی و روش نمونه‌گیری در دسترس است. برای انجام این پژوهش، مربیان شاغل در یکی از مراکز شبانه‌روزی خصوصی دخترانه تحت پوشش بهزیستی شهر تهران که موافقت نمودند در مطالعه مشارکت داشته باشند، به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‌ها به‌وسیلهی مشاهده، مصاحبه، پرسشنامه و دفتر گزارش‌های روزانه جمع‌آوری شد. مربیان بر اساس میزان بدرفتاری کودکان در ساعات حضور آن‌ها به دو گروه مربیان اثربخش (با میزان بدرفتاری نسبتاً کم کودکان) و مربیان کمتر اثربخش (با میزان بدرفتاری نسبتاً زیاد کودکان) تقسیم شدند تا روش‌های انضباطی که برای مدیریت رفتار کودکان به کار می‌گیرند مقایسه شود. برای تحلیل داده‌ها از فن کدگذاری سه مرحله‌ای (باز، محوری و انتخابی) استفاده شد. طبق نتایج، رویکرد غالب در فعالیت‌های انضباطی مربیان اثربخش، انضباط جامع در مقابل سنتی بود. به‌عبارت‌دیگر مربیان اثربخش برای برقراری انضباط از فعالیت‌های جامع و فراگیر که حمایتی و مشارکتی است در مؤلفه‌های روابط، احترام، تعاملات، درگیر کردن، و محیط استفاده می‌کردند و مربیان کمتر اثربخش از فعالیت‌های سنتی مبتنی بر پاداش، تنبیه و کنترل.
