هدف این پژوهش، ارائه­ی یک مدل ساختاری برای نشان دادن روابط ساختاری بین میزان استفاده از تلفن همراه و درگیری تحصیلی با نقش میانجیگری توجه در دانشجویان دانشگاه بیرجند بود. جامعه­ی آماری این پژوهش کلیه­ی دانشجویان کارشناسی مشغول به تحصیل دانشگاه بیرجند در سال تحصیلی 95-1394 بودند. حجم کل جامعه آماری متشکل از 6637 نفر بود. نمونه­ی این پژوهش 200 نفر از دانشجویان طبق حداقل حجم نمونه در مدل­یابی بودند که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر، پرسشنامه­ی اعتیاد به تلفن همراه جعفرزاده (1391)، پرسشنامه درگیری اسچوفیلی و همکاران (1996) و آزمون فراخنای اعداد معکوس وکسلر بود. داده‌ها با تحلیل مسیر آزمون شد. یافته­ها نشان داد که افزایش میزان استفاده از تلفن همراه بر دامنه­ی توجه دانشجویان تأثیر منفی دارد. به عبارتی دیگر میزان توجه و درگیری تحصیلی دانشجویان با افزایش میزان استفاده از تلفن همراه کاهش پیدا می‌کند. این یافته­هـا ضـرورت توجه جدی مسـئولین را بـه رواج روزافـزون اسـتفاده از تلفـن همـراه و پیامدهای منفی آن نشان می­دهد. به نظر می­رسد میزان استفاده از تلفن همراه می­تواند پیش­بینی کننده­ی خوبی برای درگیری تحصیلی دانشجویان باشد.